Sugat ng Kahapon

(Verse 1) Sa madilim na gabi, ako'y naglalakad, Hinahabol ng aninong pilit akong binabalot. Mga pangarap na minsan ay pinangarap ko, Ngayo’y sugatang iniwan ng unos na nagdaan. (Pre-Chorus) Hawak ang bawat luha, pilit na binabalikan, Sa mga kwento ng kahapon na pilit kong pinakakawalan. (Chorus) Mamatay ang takot sa puso, kahit anong hirap, Pinatay ng panahon ang lahat ng mga pangarap. At sa gitna ng unos na pilit pumatay, Ako’y babangon muli, dala ang bagong simula. (Verse 2) Nagkalat ang mga alaala sa landas na tinahak, Sa bawat sugat na iniwan, ako'y natutong bumangon. Pinilit mabuhay kahit pinatay ng mundo, Pumatay man ng pag-asa, ako’y hindi susuko. (Chorus) Mamatay ang takot sa puso, kahit anong hirap, Pinatay ng panahon ang lahat ng mga pangarap. At sa gitna ng unos na pilit pumatay, Ako’y babangon muli, dala ang bagong simula. (Bridge) Sa bawat patak ng ulan, dala ang sakit at luha, Mamatay man ang dati, may bagong simoy na sisibol. Pinatay ang kahapon, ngunit di kayang burahin, Ang apoy na pumatay ng takot, tapang ang iaalay. (Outro) Mamatay, pinatay, pumatay—tatlong sugat sa alaala, Ngunit sa bawat sugat, ako'y natutong lumaban. Hindi matatapos dito ang kwento ng aking pag-asa, Dahil sa bawat pagkabigo, may lakas na nagmumula.